De film Illusions and Mirrors  van Shirin Neshat (2013) doet me denken aan films van Maya Deren, soms bijna letterlijk.

Zoals het begin lijkt op At Land (1944) van Deren: de zee die het beeld in golft.

Bij Neshat niet een vrouw die aanspoelt op het strand, zoals bij Deren

maar een vrouw aan het strand die uitkijkt over de zee

waarna er een beeld verschijnt. Een luchtspiegeling? Een illusie?

Het is een figuur van een man,

waar de vrouw besluit achteraan te gaan.

In haar droom?

Ook in de film Meshes of the Afternoon  van Deren ziet de vrouw een schim, een zwarte figuur, die zij achterna snelt.

Allebei de vrouwen beklimmen een trap van een huis,

er worden deuren geopend naar kamers

Zowel bij Deren als bij Neshat ontmoeten de vrouwen zichzelf in een kamer

Bij Deren is er een figuur met een spiegel als gezicht.

De vrouw in de film van Shirin Neshat ziet zichzelf zitten tussen de mensen in de kamer.

Ze kijkt door een raam

net als de vrouw in de film van Maya Deren

en ziet zichzelf dromend aan zee