In Museum van Loon in Amsterdam zie ik de tentoonstelling: Something Thrown in the Way of the Observer, waar zes kunstenaars onderzoeken hoe de dingen ons bewegen.

“Something Thrown in the Way of the Observer gaat uit van de dingen zélf om juist in deze omgeving hun invloed op onze levens te bevragen. Wij bezien objecten in onze alledaagse omgeving meestal als de roerloze partij in een relatie waar wij de dienst uitmaken. Hoe verandert het perspectief op onszelf en de wereld om ons heen, wanneer we die relatie als een meer gelijkwaardige beschouwen? ” lees ik in de bus naar huis na mijn bezoek aan de tentoonstelling.

De dingen zijn het resultaat van onze beweging, ooit ontstaan als verlengstukken van ons lichaam. We richten onze levens met voorwerpen in. Voorwerpen hangen in een dicht verknoopt netwerk met immateriële zaken samen. Onlosmakelijk zijn ze verweven met hoe we kijken naar en denken over de wereld. Oefenen invloed op ons uit. Zetten tot beweging aan. 

In de beschrijving van de tentoonstelling staat dat beweging etymologisch al eeuwen in het woord ‘object’ besloten ligt: something presented to the senses/ to throw before or against/ thing aimed at/ cast in the way of.

Untitled (Symmetry Performance) Luuk Schröder en Zouden zijn en zullen van Rosa Sijben

Beeldschermen als toegevoegde rekwisieten in het decor

Verfrommelde papieren rechtop gezet tegen een standaard als bladmuziek. Blz. (2015), installatie papier, potlood, stalen constructie van Richtje Reinsma.

Overal verspreid liggen oranje plastic blokjes die op zeepjes lijken maar niet aangeraakt mogen worden zoals de bordjes vermelden die er bij zijn gezet.

Op de tafels onder glas liggen foto’s van verschillende houtoppervlaktes die te zien zijn in het huis als een soort materiaalonderzoek, en uitvergrote details van verschillende meubelstukken. De tafels worden gebruikt als tentoonstellingsattribuut dat de foto’s laat zien van wat met het blote oog zo niet te zien is. Ingezoomd en uitvergroot.                                 Het is werk van Batia Suter: Table leaf (2015), installatie met laserprints en Afternoon (2015), inkjet-print, tweeluik.

 

Een zwarte box met kijkgat is op een hemelbed geplaatst. Door het kijkgat kijkend zie je stofdeeltjes zweven, zichtbaar gemaakt door een lichtspot. This is where the Magic Happens heet de installatie van Uta Eisereich.

En de tapijten die overal liggen en waar overheen gelopen mag worden en die onze voetafdrukken achterlaten zoals Paulien Oltheten schrijft in haar boekje: In dit museum vallen geen doden (2015) rondleiding, vallen mij ook ook op; de kleuren en patronen, waar zijn ze vandaan gehaald?

Later op de middag naar Galerie Andriesse-Eyck op de Lelygracht, ook een groepstentoonstelling. Aanbellen als je naar binnen wilt.

Er liggen houten kristal-vormen op de grond, knap gemaakt, glad geschuurd, liggen ze daar, ook als een soort vormonderzoek zo lijkt het.

 

Op een van de modellen ligt een gevouwen boekje:

Ik moet denken aan het boek Diamant wat ik in de kast heb staan, gekocht voor een euro in de bibliotheek omdat het was afgeschreven. Daarin zag ik ook kristalvormen getekend als meetkundige vormen. 

De kunstenaar heeft een goede timmerman in de arm genomen zo te zien, opper ik aan de medewerker in de galerie. Dat klopt, sterker nog de timmerman heeft een opdracht aan de kunstenaar gegeven iets te bedenken om voor haar te kunnen maken. Daar zijn deze houten kristalvormen uitgekomen, geïnspireerd op de perenhouten modellen gemaakt in opdracht van René Just Haüy (1743-1822) door de Franse timmerlieden Pleuvin senior en junior. Renë Just Haüy is de uitvinder van geometrical crystalliography. In 1801 publiceerde hij  Traité de Minéralogie, waarin hij de constructie en vorm beschreef van 531 mineralen. De perenhouten modellen liggen uitgestald in het Teylermuseum in Haarlem, en ook het boek wat René Just Haüy schreef over de mineralogie is daar te bekijken. Zo zien de modellen van Haüy er uit:

Christien Meindertsma zit met haar werk tussen design en kunst in zou je kunnen zeggen zegt de medewerker van galerie Andriesse-Eyck en ik mag de houten modellen van Meindertsma even optillen om te voelen hoe zwaar ze zijn. Ze zijn hol van binnen zegt de medewerker. Ik lees de namen van de mineralen hardop. Goud en zilver zijn er niet meer vertelt de medewerker, die zijn al verkocht. Ik krijg een  modellenboekje van Meindertsma mee, gratis.

Op de terug reis in de bus over de Afsluitdijk, zit ik tussen bewegende schilderijen van lucht en water.