Foto van videoinstallatie Let us be cheerful van Sarah Carlier in Stedelijk Museum Amsterdam in de tentoonstelling On The Move.

In het Stedelijk Museum Amsterdam zie ik in de tentoonstelling On The Move, Verhalen in hedendaagse fotografie en grafische vormgeving, de video-installatie van Sarah Carlier: Let us be cheerful en raak erdoor geboeid. In een nis zie ik verschillende beeldschermen waarvan het beeld bijna stilstaat, maar niet helemaal. Plotseling gebeurt er iets op één van de schermen: de man opent zijn handen en laat een kanarie los…, hij kijkt naar zijn vrijgelaten vogel die voor het raam gaat zitten. Wat is vrij? Wat hou je voor jezelf? Op een ander scherm zie ik een gesloten toneelgordijn. Wat bevindt zich erachter? Wat zie ik niet? Gaan ze open? Wil ik misschien liever dat ze gesloten blijven omdat ik dat beeld spannender vind? Een scherm met de zee die altijd door beweegt, een druppel die valt in een emmer, maar wanneer?

Als ik de nis inga om het werk te bekijken zie ik in een hoek van de ruimte een suppoost zitten op een kruk. Zij zit daar zo stil, alleen aan haar ogen die naar mij kijken zie ik dat zij echt is en niet een beeld of afbeelding op een scherm. Wil ik een foto van haar maken omdat zij op een afbeelding lijkt? ik wordt gefascineerd door haar als was zij een kunstwerk. Ik aarzel en even later loopt zij weg…

In de tentoonstelling Bad Thoughts – Collectie Martijn en Jeanette Sanders zie ik een een video van Hito Steyerl, How Not To Be Seen: A Fucking Didactic Educational Move File 2013, over hoe kan ik nog onzichtbaar zijn in een beeldschermtijd? Hoe kan ik onzichtbaar worden voor opnameapparatuur die een afbeelding van me maakt? Waar ben ik als ik een plaatje word?