Er is een diepe verbinding tussen water en het bewegingsbeeld dat de intrinsieke water-natuur heeft van een stroom aan visuele stimuli door een driedimensionale ruimte, schrijft Adriano D’Aloia in zijn artikel Waterbodies. Beelden en geluiden op het scherm stromen als een onuitputtelijke stroom water, met een mechanische vloeibaarheid.

Het filmtheater is een reusachtige poel, een bassin, een drassig moeras of een heldere baai waarin toeschouwers een gevoel krijgen overspoeld te worden en meegesleept in de richting van de waterval van de waarneming, of vast komen te zitten in een draaikolk van emoties. 

De filmervaring is lichamelijk in de zin dat het niet alleen de ogen van de toeschouwer bezet, maar ook zijn lichaam, door een groot assortiment prikkels die variëren van uitlokkende neurofysiologische reacties tot cognitief-gebaseerde emoties.

De toeschouwer is meer in het beeld dan dat hij ermee geconfronteerd wordt, mede door het geluid van de film waarmee de toeschouwer wordt ingesloten

De intentie van de hedendaagse film is de toeschouwer de indruk te geven werkelijk in de ruimte van de fictieve gebeurtenissen te zijn (geabsorbeerd te worden) en om de toeschouwer een intense sensorische ervaring te laten ervaren (ondergedompeld te worden)

Osmotische oppervlakten

Pre-cognitieve en pre-linguïstische kennis spelen een sleutelrol voor het bewegings–beeld. Dit soort ervaring is gegrond op de empathische mogelijkheid van het lichaam om de concepten te voelen die door een kunstwerk of een communicatief object uitgedrukt worden en hen eerder direct te grijpen dan proberen te begrijpen door een serie opzettelijke gevolgtrekkingen. Toeschouwers exploreren het oppervlak van het scherm, zonder een beroep te doen op culturele achtergrond of cognitieve activiteit. Pas na deze onmiddellijke nadering tot de expressieve krachten van bewegende beelden duiken toeschouwers in de diepte en roepen hun sociaal-culturele kennis en achtergrond vaardigheden op om de betekenis te interpreteren. Bovendien refereert het oppervlak van water aan het oppervlak van het filmdoek. Water maakt het filmdoek een vloeiende en verbindende tussendeur (connecting treshold) tussen twee plaatsen, tussen hier en daar, tussen aanwezig en afwezig, het bewuste en onbewuste, waken en slapen. Net zoals het scherm de fictieve en echte werelden scheidt en samenbrengt is water ook een vlak van scheiding en verbinding tussen twee verschillende maar niet onverenigbare werelden, aldus D’Aloia.